Mijn drieweekse reis door Myanmar was onderdeel van een langere reis. Ik ging in totaal vier maanden op pad, waarbij ik startte in India en het land doorkruiste samen met twee vrienden in onze eigen tuktuk. Via Bangladesh en Bangkok reisde ik door naar Myanmar. Na mijn rondreis door Myanmar bezocht ik Thailand, Laos en Cambodja. Ik sloot deze vier maanden durende trip af in Indonesië. Vanaf Bangladesh reisde ik solo, maar onderweg ontmoette ik veel medereizigers met wie ik soms kort en soms lang samenreisde.
Shan-dorpjes, watervallen en nog meer hitte
Dit is deel 2 van mijn Myanmar reisverslag waarin je leest over mijn trekking in Hsipaw en mijn bezoek aan Pyin oo Lwin en Mandalay. In het voorgaande verslag kon je lezen hoe ik van Bangkok naar Yangon vloog en wat mijn eerste indruk van Myanmar was. In Yangon bezocht ik de Shwedagon pagode en reisde ik met de nachtbus door naar Hsipaw. Het verslag eindigde in Hsipaw waar ik, nog zonder succes, geprobeerd had een trekking te regelen van 3 dagen en 2 nachten.
2 mei 2015
Trekking in Hsipaw
Ik sta op tijd op, ontbijt en informeer dan snel of ik nu wel of niet mee kan op een trekking. Er heeft zich helaas niemand aangemeld voor de lange trekking laat de gids weten. Daarom besluit ik toch mee te gaan met de groep die een tweedaagse trekking met 1 overnachting gaat maken. Dat betekent dat ik binnen een half uur klaar moet staan. Ik zoek snel de spullen bij elkaar die ik nodig zou moeten hebben en de rest laat ik achter in het guesthouse. De groep blijkt te bestaan uit twee Canadese meiden uit het Franse gedeelte en ik. Ik merk dat ik blij ben om weer wat contact te kunnen leggen.
We maken een mooie wandeling van 26 kilometer in totaal. De wandeling is af en toe best pittig, omdat het zo onwijs heet is. Soms moeten we steil bergop lopen in de brandende zon. Ook behoorlijk zweten precies op het heetst van de dag zonder schaduw. Ik verlies heel wat vocht vandaag en probeer zo goed mogelijk te blijven drinken. We maken onderweg stops bij mensen thuis om thee te drinken of om te lunchen.
We vertrokken om 08.00 uur vanochtend en komen uiteindelijk om circa 18.00 uur aan op onze bestemming. We moeten het laatste stuk nog even helemaal naar de top van het dorp klimmen, maar onderweg naar boven kopen we alvast een biertje. Eindelijk aangekomen bij onze slaapplek zijn mijn benen wel blij dat we er zijn en genieten we van het verfrissende biertje.
Lokale overnachting
We slapen in een huis van locals, met een prachtig uitzicht over de vallei. Er zijn hier nog drie andere backpackers aanwezig. Zij hebben net hun tweede wandeldag achter de rug en dit zal dus hun tweede overnachting worden. Het zijn toevallig ook twee Canadese meiden en een jongen uit Peru. Leuke, gezellige mensen. Een van de meiden maakt hele avontuurlijke reizen, door Syrië bijvoorbeeld. Het andere meisje is een beetje alternatief met een piercing door het middenbotje van haar neus en opgeschoren haar, ze is heel grappig. De Peruaan woont al een tijdje op Zanzibar en heeft daar zijn eigen guesthouse. Een interessante mix van mensen.
We krijgen door de eigenaren van dit huis lekker eten geserveerd, er wordt een kampvuurtje gemaakt en we kletsen over van alles en nog wat. Als het tijd is om te gaan slapen, zoeken we allemaal ons ‘matrasje’ op. We liggen op een rijtje in de grote open ruimte van het huis, op een heel dun matje. Ik slaap best redelijk, ondanks het feit dat ik ’s nachts wakker word van de nachtelijke avonturen van een local stel in de hut. Ach ja, ook dat is de local experience haha.
3 mei 2015
Ik ben al vroeg wakker en ik merk dat de eigenaren van het huis al druk in de weer zijn met van alles en nog wat. Zij proberen zo vroeg mogelijk de dag te starten om te kunnen profiteren van de aangenamere temperaturen. Ik kan daarom ook niet echt meer slapen en stap mijn bed uit, de rest ligt nog te slapen.
Ik zit een hele tijd buiten op een boomstronk en kijk naar het dorpje dat onder me ligt. De zon schijnt al volop en doet hard zijn best om me weer aan het zweten te krijgen. Na een tijdje is iedereen wakker en ontbijten we samen. Daarna trekken we de wandelschoenen weer aan om terug te lopen richting Hsipaw. Dit stuk lopen we samen met de andere groep. Het is vandaag alleen nog maar vlak of steil naar beneden. Desondanks is het nog steeds flink zweten. Om een uur of 14.00 uur komen we weer terug bij Mr. Charles Guest House.
Ik vond het een leuke wandeling: we hebben veel door dorpjes gelopen, een stuk door een bos en we hebben verschillende planten en vruchten gezien. We hebben ook wel stukken over dorre vlaktes gelopen, maar dat lag aan het seizoen. Ik vond het ook gezellig om andere reizigers te ontmoeten.
We boeken allemaal nog een nacht in Mr. Charles Guest House, behalve Jorge want hij reist vandaag nog met een nachtbus door naar Inle Lake.
Het paradijs dat Mr. Shake heet
Nadat ik gedoucht heb, ga ik buiten met Jorge nog een biertje drinken. Later komen de andere meiden er ook bij zitten. Tegelijkertijd komt ook het Belgische koppel aan gefietst en even later het Frans/Belgische koppel. Zij raden ons aan om naar Mr. Shake te gaan: hier vind je hele lekkere vruchtensapjes en cocktails, allemaal voor maar 1 dollar. Met onze trekkinggroep besluiten we dat eens te gaan onderzoeken.
Het blijkt een waar paradijs te zijn: we kunnen elke combinatie maken die we willen en alles kost dus ook echt maar 1 dollar. Ongeacht of er alcohol in je creatie zit. Ik vermoed dat we er rond 16.00 uur gingen zitten en naarmate de uren verstrijken wordt de groep alsmaar groter.
De mensen die je soms ontmoet
Zo ontmoet ik ook de Duitse Max en de Amerikaanse Zack. Zij hebben in Mandalay een motor gehuurd voor enkele dagen en zijn net aangekomen. De jongens zien er nogal gehavend uit. Het blijkt dat dit de eerste keer van hun leven is dat ze een geschakelde motor rijden. Max is al een aantal keren gevallen en heeft diverse schaafwonden. Zack is zojuist nog onderuit gegaan en heeft de motor boven op zijn been gekregen, waardoor hij een hele flinke brandplek heeft met geel pus en loshangend vel. Het ziet er heel slecht uit, maar ze komen eerst even een cocktail drinken! We adviseren hem om de open wond op zijn minst af te dekken met gaas. Met al dat zand en stof dat hier rondwaait is dat geen overbodige luxe. Maar Zack is van mening dat het beter is om de wond niet te bedekken. Hmm, ok!
Na enkele cocktails en wat dumplings gegeten te hebben, taait iedereen rond een uur of 21.00 uur af. Na al die cocktails voelt het alsof het diep in de nacht is. Met een licht hoofd stap ik mijn bed in.
4 mei 2015
Met de trein van Hsipaw naar Pyin oo Lwin
Om 09.40 uur gaat mijn trein vertrekken naar Pyin oo Lwin. De twee Canadese meiden van mijn trekking, Stephanie en Jennifer, gaan dezelfde kant op. We ontbijten, nemen afscheid van de rest en dan brengt een taxi ons naar het treinstation.
Het zal een 6 à 7 uur durende rit worden in een druk heen en weer bewegende trein, dit heb ik gehoord van het Belgische stel. Deze treinroute leidt ons over een fameuze brug, het Gokteik viaduct. Gebouwd in 1900 en een waar meesterwerk, sowieso voor de tijd dat het gebouwd werd. Het is een befaamde treinrit en een van de redenen dat mensen op dit traject de trein nemen.
Ik vind het een hele leuke rit. De trein schudt inderdaad gigantisch heen en weer; heel bijzonder dat hij elke dag nog kan rijden. Jennifer is de hele nacht ziek geweest en heeft continu overgegeven. Net voordat we op de trein stapten moest ze de bosjes nog snel opzoeken. Deze druk heen en weer schuddende treinrit is daarom totaal niet waar ze op zit te wachten. Ik heb echt medelijden met haar. Ze pendelt de hele rit tussen haar stoel en de wc.
Ik daarentegen vermaak me op en top! Ik kijk uit het raam, geniet van de prachtige omgeving en luister naar muziek. Maar ik bekijk vooral de mensen om me heen. Met name de dames die bij elke halte met hele grote manden op hun hoofd eten aanbieden bij de ramen van de trein. Het eten in die manden varieert van snacks, als in zakjes chips, tot aan hele grote schijven watermeloen tot aan hele noodlegerechten of vlees aan stokjes met bijbehorende saus.
Als we over het befaamde Gokteik viaduct rijden schuifelt de trein heel langzaam vooruit. De constructie van het viaduct is al een eeuw oud en door langzaam te rijden proberen ze het zo min mogelijk te belasten. Het hele bouwwerk kraakt en piept als we er tergend langzaam overheen rijden. Als hij het maar houdt, denk ik bij mezelf.
Pyin oo Lwin: Britse kolonie op hoogte
Veilig en wel bereiken we Pyin oo Lwin. Dit bergdorp ligt op 1070 meter hoogte, hierdoor is het een van de koelste plekken. Het heeft echt een aangename temperatuur. Nog steeds wel warm, waarschijnlijk een graad of 35, maar vergeleken met de andere plekken momenteel echt fijn. Pyin oo Lwin is in 1896 door de Britten gesticht, precies om de reden waarom ik het hier zo aangenaam vind, namelijk om in een koelere omgeving te kunnen verblijven.
Die Britse invloeden zie je in Pyin oo Lwin heel goed terug. Er rijden nog (ooit deftige) paard en wagens door de straat: van die koetsen waar je hoog in moet stappen en je met 4 personen net aan in past. We worden door zo’n paard en wagen van het treinstation naar ons guesthouse gebracht; helemaal in stijl.
Het guesthouse zelf is niet zo geweldig en Stephanie en ik besluiten te voet op onderzoek uit te gaan naar een betere slaapplek. Jennifer blijft bij onze tassen zitten, want zij kan toch geen stap meer verzetten. Uiteindelijk vinden we een net hotel. Het is een beetje duurder, maar we vinden er een driepersoonskamer wat het uiteindelijk per persoon betaalbaar maakt. Ook kan Jennifer er in een eigen bed slapen, wat wegens haar ziek zijn wel fijn is. Zij duikt meteen het bed in.
Stephanie en ik lopen ’s avonds over de nachtmarkt. Een gezellige drukte met allemaal eetstalletjes. We nemen hier enkele appetizers en vinden daarna nog een Indiaas restaurant waar we heerlijke curry eten.
5 mei 2015
In het hotel kunnen we maar één nacht slapen, daarom verhuizen we in de ochtend eerst naar een ander guesthouse. Hier regelen we weer een driepersoonskamer. Jennifer voelt zich gelukkig weer kiplekker en is in staat om met ons mee op pad te gaan.
Kandawgyi Gardens Pyin oo Lwin
We regelen een taxi die ons naar de botanische tuinen brengt. De National Kandawgyi Gardens in Pyin oo Lwin is een gigantisch groot park vol met bloemen, een heel interessant vlindermuseum en het heeft mooie wandelpaden. We slenteren hier een paar uur rond, ieder van ons op eigen tempo.
Ook hier moet ik een aantal keren poseren voor de camera van een local. Het gekke is dat Jennifer bijna nooit gevraagd wordt. Zij heeft kort donker haar en een getinte huid. Volgens haar zorgt dat ervoor dat ze minder interessant wordt gevonden dan ik met mijn blonde haar en witte huid. We stappen ieders achter op een motorbike en worden op die manier weer terug gereden naar ons guesthouse.
Even schakelen…
In de middag zijn we van plan om naar de Anisakan waterval in de buurt te gaan. We hebben dit getipt gekregen van de anderen tijdens de trekking. Maar terug in het guesthouse kondigt Stephanie aan dat zij zich nu niet zo lekker voelt. Jennifer wil nog steeds wel met me mee, dus dat is gezellig.
We huren een scooter bij de receptie en de vrouw vertelt me dat het een semi-automaat is. Dit betekent dat het ding vier versnellingen heeft en ik dus zelf moet schakelen. Ze vraagt of ik dat kan en ik zeg maar ja, omdat ik denk dat ik het wel kan proberen te leren. Jennifer wil of durft überhaupt geen scooter/motor te rijden, dus ik zal sowieso chauffeuren. Toen ik hoorde dat het vier versnellingen heeft, dacht ik dat het precies zou zijn als bij de tuktuk: met de linkerhand schakelen. Maar nu ik het ding zie, blijkt het (logisch ook) met de linkervoet schakelen te zijn. Het gaat in het begin een beetje met horten en stoten, maar ik heb het redelijk snel onder de knie.
Verkoeling bij Anisakan waterval
De waterval hebben we gemakkelijk gevonden en onderweg hebben we nog wat aardbeien gescoord. In Pyin oo Lwin worden veel aardbeien verbouwd. Aangekomen in de buurt van de waterval parkeren we de motorbike en dan moeten we nog een half uur steil naar beneden lopen. Uiteindelijk zien we beneden het mooie blauwgekleurde water.
Daar treffen we per toeval ook Max en Zack. Zij zijn net van plan weer terug naar Mandalay te rijden, want zij moeten hun motoren weer gaan inleveren. We spreken ze daarom maar kort. Wat ik wel supergrappig vind, is dat Zack inmiddels zijn brandwond heeft afgedekt met een heel groot stuk maandverband en daar overheen gaas. Hahaa, stoere jongen op een motor maar dan wel met maandverband op zijn been. Heerlijk die ironie!
Als Zack en Max er vandoor gaan, zijn Jennifer en ik de enige buitenlanders. We zijn nog een beetje huiverig om onze kleren uit te trekken, omdat alle locals in hun kleren zwemmen. Uiteindelijk besluiten we toch gewoon in onze bikini het water in te gaan. Het geeft natuurlijk wel wat bekijks, maar ze kijken sowieso al wel naar ons.
Het water is heerlijk verkoelend. We zwemmen wat rond, eten de lekkere aardbeien op en na een paar uur besluiten we te beginnen aan de wandeling naar boven. Ik kijk daar best wel tegenop, omdat het zo bloedheet is en ik een berg op lopen sowieso verschrikkelijk vind. Het is flink zweten, maar het valt me uiteindelijk toch mee. We maken af en toe een stop als er een klein plekje schaduw is en we drinken veel water. Na een klein uur staan we dan weer aan de top.
Pyin oo Lwin nightlife
Terug in Pyin oo Lwin ga ik met Stephanie nog ergens een koud biertje drinken. We vinden een lokale bar, Win Thu Zar, waarvan in de Lonely Planet beschreven staat dat er alleen maar mannen zullen zijn. Nou dat blijkt ook het geval, dus we vallen best wel op. Ze hebben hier bier van de tap en ook een bijzondere; een anti-verouderingsbiertje. Spirulina heet het en dat is blijkbaar een alg dat in overvloed te vinden is in Myanmar. Het wordt onder andere ook gebruikt in cosmetica en als dieetsupplement voor astronauten. Geen idee of het ons jong houdt, maar ik voel me na dit frisse biertje zeker als herboren!
6 mei 2015
In een truck van Pyin oo Lwin naar Mandalay
Ik kon gisteren niet helemaal achterhalen hoe en waar vanuit Pyin oo Lwin ik naar Mandalay kan reizen. De mensen spreken hier slecht Engels en ik krijg verschillende antwoorden. Ik krijg de indruk dat er geen bussen zijn, maar dat ik met een pick-up truck naar Mandalay kan reizen. Deze trucks zouden bij een benzinestation staan opgesteld en ik heb een tijd van 07.00 uur en 08.00 uur gehoord. Ik besluit de wekker om 07.00 uur te zetten, mijn backpack op mijn rug te gooien en naar het bewuste benzinestation te lopen. Jennifer en Stephanie slapen nog, dus ik heb ze een briefje geschreven om gedag te zeggen.
The road to Mandalay
Op weg naar het benzinestation kom ik langs een kantoortje, waar ik mogelijk toch een buskaartje zou kunnen kopen volgens de Lonely Planet. Ik tracht hier wat geregeld te krijgen, maar niemand begrijpt me. Uiteindelijk verschijnt er een man die wel een beetje Engels spreekt. Hij verwijst me toch naar de pick-up trucks, een stukje verderop. Hij zegt dat het 1.500 Kyat zou moeten kosten en het ongeveer 2 à 3 uur zal duren.
Bij het benzinestation aangekomen zie ik één truck staan en een groepje van vijf mannen. Ze roepen ‘Mandalay’ naar me en ik geef aan dat het inderdaad is waar ik naartoe wil. Ze zeggen wat in het Birmees tegen elkaar, moeten lachen en hebben onderonsjes. Ik kan in ieder geval afspreken dat het me 1.500 Kyat gaat kosten. Ik begrijp dat ze over 20 minuten zullen vertrekken (08.00 uur) en ik kan aangeven waar in Mandalay ik moet zijn. Mijn backpack gaat op het dak en ik mag alvast achterin de pick-up truck gaan zitten.
De truck is al helemaal volgeladen met bier, tot onder de zitbankjes aan toe. Over het bier zelf ligt een zeil. Dit betekent dat iedereen met opgetrokken benen moet zitten. De rugleuning van de bank waar we op zitten is een plaat met een uitstekend randje, waardoor het niet comfortabel is om daartegenaan te zitten. Binnen een mum van tijd zit de truck vol met ongeveer 14 man. De twee jonge meiden naast mij vinden het mega interessant dat ze naast me zitten. Ze giechelen, kijken me de hele tijd aan en maken stiekem foto’s.
Ik vind deze manier van transport een leuke ervaring, want lokaler dan dit krijg je het niet. We maken onderweg nog enkele stops, omdat sommige dames aardbeien willen kopen en de mannen kopen beetlenut.
Beetle nut
Beetle nut komt in een groen blad met een crèmepje erop en daarin wordt de betelnoot (eigenlijk steenvrucht) gelegd. Dit pakketje wordt achter de wang gestopt en daar pruimen ze dan heel lang op. Hier worden ze een beetje high van. Ik zag dit fenomeen voor het eerst in Sri Lanka, maar ik ben het ondertussen ook tegengekomen in India en Bangladesh. En nu zie ik het dus ook weer in Myanmar. Men spuugt tijdens het kauwen van dit spul af en toe rood speeksel op straat. Je kunt het goed zien aan mensen die het veel gebruiken: zij hebben een slecht gebit en een hele rode mond/tanden.
You, single?
Uiteindelijk worden de zakjes van de aardbeien ook gebruikt als spuugzakjes, omdat er weer eens iemand misselijk wordt van de rit. De dames tegenover mij hebben me al een tijdje zitten bekijken, af en toe iets smoezend met elkaar. Uiteindelijk durven ze me op een gegeven moment te vragen ‘You… only single?’. Ze zijn blijkbaar benieuwd of ik in mijn eentje reis en vinden het een bijzonder iets.
Halverwege de rit vraagt de jongen van de truck mij hem te betalen en hij vraagt me om 2.000 Kyat. Omdat we 1.500 Kyat hadden afgesproken zeg ik hem dat dat niet de afspraak was. Ja, zegt hij dan, maar je moet nog 500 Kyat betalen voor je backpack. Ik zeg hem nog maar een keer dat we 1.500 Kyat hebben afgesproken en dan gaat hij toch akkoord met de prijs. Ach ja, ik snap dat hij het even probeerde.
Welkom in Mandalay
Ongeveer twee uur later komen we aan in Mandalay en zetten ze me af in de buurt van waar ik moet zijn. Vanaf hier is het ongeveer 10 minuten lopen. Ik had al gehoord dat het in Mandalay heel heet is. In Bagan, waar ik hierna naartoe ga, is het blijkbaar nog heter. Mijn korte wandeling van de pick-up truck naar mijn guesthouse, om 10.00 uur ’s ochtends, is er inderdaad eentje die me flink laat zweten. Ik ben blij als ik binnen stap en er een ventilator voor verkoeling zorgt.
Ik check in in een mooi uitziende dorm en ik mag ook meteen gebruikmaken van het ontbijt. Goede service hier bij Dreamland, want officieel zou ik pas morgen van het ontbijt gebruik mogen maken. Het ontbijt is bij de buren, een lokaal restaurantje, maar voor logees van het guesthouse hebben ze een speciaal ontbijtmenu. De jonge ober adviseert mij een banana pancake te nemen. Hij is heerlijk, maar wel echt mierzoet en heel erg vet. De mensen in Myanmar houden daar erg van valt me op. Veel van wat ze eten en drinken is heel zoet en ze frituren ook veel. Het land kampt ook met grote problemen door diabetes heb ik begrepen.
Na het ontbijt schrijf ik mijn naam bij de receptie op een bord. Ik wil graag een tour maken naar drie koningssteden rondom Mandalay. Ik heb gehoord dat dat erg interessant is. Het is nogal prijzig om het in mijn eentje te doen, maar door me op dit bord ‘aan te melden’ kunnen anderen zich eventueel bij mij voegen. Dit zal het hopelijk wat goedkoper maken.
Voor vandaag heeft de dame van de receptie mij laten zien welke plekken interessant zijn om in de stad te bezoeken. Ik zou ook een scooter kunnen huren voor een halve dag vertelt ze me. Het is inmiddels 11.00 uur, dus ik besluit nog even naar mijn kamer te gaan en de scooter dan vanaf 12.00 uur voor een halve dag te huren.
Met de scooter naar koningssteden
In mijn kamer tref ik Pete, een Amerikaanse jongen van 22 uit Wisconsin. Hij heeft een gezellige babbel en we kletsen wat over waar we geweest zijn en waar we naartoe gaan. Hij heeft gisteren al met een scooter rond de stad gereden, dus hij geeft me wat informatie. Thor, een 35-jarige Duitser die al 9 jaar aan het reizen is, komt er ook even bij zitten. Hij is gisterenavond aangekomen in Mandalay en heeft nog geen idee wat hij hier wil gaan doen. Ik stel voor of ze met me mee willen gaan en dat zien ze beide wel zitten. We krijgen drie scooters mee: twee volledig automatisch en 1 semi-automatisch. Thor rijdt de laatste.
We hebben een hele leuke dag. We rijden de stad uit en maken een rit langs de Irrawaddy rivier. We steken deze over naar de andere kant en bezoeken de koningsstad Sagaing. Daarna rijden we helemaal naar boven tot aan Mingun. Onderweg drinken we suikerrietsap langs de kant van de weg en daar waar we tanken moeten we even een kopje thee meedrinken.
U Bein-brug
Uiteindelijk eindigen we de dag bij de langste teakhouten brug in de wereld. Het is de hele dag bloedheet geweest en hier begint het tijdens zonsondergang eindelijk een beetje aangenaam te worden. Langs de waterkant drinken we een biertje, met veel andere toeristen. Ik heb sinds mijn start hier in Myanmar niet zoveel westerse toeristen bij elkaar gezien. Van kraampjes langs de kade proberen we gefrituurde krab die we in zijn geheel kunnen opeten en kippenkont op een stokje. Tenslotte rijden we in het donker weer terug naar Mandalay.
Thor gaat nog even langs de supermarkt en Pete en ik eten Shan-noodles bij een lokaal restaurantje tegenover ons guesthouse. We kletsen nog wat in onze fijne airconditioned kamer. Mijn eerste dag in Mandalay is voorbij gevlogen.
7 mei 2015
Ik heb ok geslapen, maar wederom niet een hele nacht aan een stuk. Ik weet niet waar het door komt, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gewoon van begin tot eind geslapen heb. Ik ga ontbijten bij de buren en dit keer bestel ik ei op naan-brood. Ik krijg naan-brood met suiker en boter. Geen idee waar die miscommunicatie is ontstaan haha. Het is meteen alweer bloedheet en ik zweet als een otter.
Naar de barbier in Mandalay
Ik zit er een klein half uur als Pete aan komt lopen. Ook hij eet zijn ontbijt en vraagt me wat ik vandaag van plan ben. Helaas heeft niemand zich aangemeld voor de tour, maar ik was het eigenlijk ook niet meer van plan. We hebben gisteren een groot deel zelf al gedaan. Ik heb de Lonely Planet geraadpleegd om te zien wat ik in de stad Mandalay kan bekijken, maar ik moet eerlijk bekennen dat het door de hitte gewoonweg niet uitnodigend is om in zo’n grote stad te gaan rondlopen. Ik heb daardoor in ieder geval bedacht weer een scooter te huren.
Pete wil zijn baard laten trimmen en heeft verder nog geen plannen. Ik vraag of ik met hem mee mag, want ik ben wel benieuwd hoe het er in zo’n kapperszaak hier aan toe gaat. Als ik even mijn portemonnee ophaal in de kamer, heeft Pete in de tussentijd van andere meiden gehoord over een waterval die buiten de stad te bezoeken is. Hij oppert om daar na de kapper naartoe te gaan vandaag. Ik vind het een top idee.
Bij de kapper aangekomen wordt Pete snel geholpen. Het is grappig om te zien en hij heeft meteen een heel ander gezicht gekregen. Hij hoeft de kapper er niet eens voor te betalen. Wij hebben het idee dat de jongen bij de kapper nog nooit eerder een baard had getrimd. Mannen in Myanmar hebben eigenlijk geen baardgroei.
Aan verkoelende watervallen geen gebrek
Om 12:30 huren Pete en ik een scooter voor een halve dag. Het wordt een beetje oud nieuws, maar wat is het heet! We zweten ons lek. Zelfs als we op de scooter in de wind rijden. Maar de wind is gewoon een hele warme föhn. Na ongeveer 45 minuten rijden vinden we de start van de wandeling naar de Dee Doke waterval.
We moeten nog even een flink stuk klimmen, midden op de dag in de brandende zon, maar dan komen we weer bij mooi blauw water terecht. Ook hier zwemmen alleen maar een paar locals. Ik negeer de dresscode en geniet in mijn bikini van het koele water. Pete maakt contact met een Birmees die ons uitnodigt om bij hem te komen zitten en wat te eten. Ik blijf in het water, want ik voel me toch ongemakkelijk in mijn bikini buiten het water. Na een tijdje besluiten we de kleren weer aan te trekken en nog even verder de berg op te klimmen.
Er zijn verschillende niveaus en we kunnen dus nog hogerop komen. Aangekomen bij het hoogste punt zien we dat het heel druk is met zwemmende Birmezen. Het lijkt wel een outdoor zwemparadijs. Ze hebben grote boxen staan met hele harde muziek, er wordt rondgezwommen met opblaasbare attributen en overal ligt afval. Het was mooier en rustiger toen we een niveautje lager waren. Ik bekijk het hele tafereel terwijl Pete op onderzoek uitgaat. Hij klimt nog verder de rotsen op en een jongen laat hem zien waar hij naartoe moet. Blijkbaar kan hij vanachter die rots vanaf heel hoog het water inspringen en heeft hij mooi uitzicht.
Om 16.30 uur besluiten we maar eens huiswaarts te gaan. De rit terug gaat over dezelfde weg, maar ik vind het mooier dan tijdens de heenweg. De zon is aan het ondergaan en geeft een geweldig mooie kleur op de bergen. Ook wordt het qua temperatuur weer wat aangenamer.
Geveld in Myanmar
Terug in het hostel zoeken we Thor op, want we hadden afgesproken samen te gaan eten bij een restaurant dat iemand ons aanraadde. Zodra we in de kamer zijn voelt Pete zich ineens echt niet goed en hij besluit niet mee te gaan eten.
Thor en ik lopen naar het restaurant dat bekend staat om haar salades en daar heb ik echt behoefte aan. Ik heb tot nu toe weinig groenten gevonden in het Birmese eten. Ook schiet de lunch er vaak bij in (soms een snack of een zakje chips) en daarom heb ik nu echt zin in een gezonde maaltijd. Thor eet maar twee happen van zijn salade en dan eet ik de zijne ook maar op. Hij rent vervolgens naar de wc, waar hij moet overgeven. Nou lekker dan, iedereen om me heen wordt ziek. Voor Pete nemen we een tomatensalade mee en dan wandelen we snel terug naar het guesthouse.
Het begint te onweren en flink te regenen. Terug in de kamer duikt Thor meteen zijn bed in en Pete loopt heen en weer tussen wc en bed, ook hij heeft moeten overgeven. Geen idee of ze beide door hetzelfde geveld zijn, maar het samen bier drinken wat we van plan zijn gaat in ieder geval niet door.
Op naar Bagan
Ik gebruik de tijd om mijn reisverslag weer eens bij te werken. Morgen neem ik een mini bus naar Bagan: een van de grootste toeristische trekpleisters van Myanmar. Ik kijk een beetje op tegen de hitte daar. Het schijnt er ongeveer 42 graden te zijn en van wat ik om me heen hoor voelt het er zelfs nog warmer aan, omdat er geen zuchtje wind is. Ik ben benieuwd…
Wordt vervolgd…
Ben je ook van plan om Myanmar te bezoeken?
Lees dan ook eens deze artikelen. Handig ter voorbereiding op je reis!
